این ارتفاعات از جنوب شرقی روانسر آغاز شده و به صورت نواری به هم پیوسته به طرف پاوه ادامه داشته و از آنجا تا نوسود در جهت شمال غربی امتداد می یابد و در حقیقت مرز طبیعی استان کرمانشاه با استان کردستان را شکل می دهد . قسمت غربی این کوه به رودخانه سیروان منتهی می شود . بلندترین قله شاهو در شمال پاوه در حدود 3370 متر ارتفاع دارد و کوه تخت که 2985 متر ارتفاع دارد دنباله کوه شاهو بوده و در همان خط سیر ادامه داشته و به بخش رزاب منتهی می گردد     

 این ارتفاعات که جزء زاگرس چین خورده می باشد به صورت نواری از شمال به جنوب در شمال غرب منطقه از گله در طول خط مرز ایران و عراق امتداد دارد . بلندترین قله این ارتفاعات 1842 متر ارتفاع دارد     

این رشته کوه در10 کیلومتری جنوب شهر کرمانشاه قرار گرفته و به طرف لرستان امتداد دارد . بلندترین قله این کوه 2805 متر ارتفاع دارد و اکثر اوقات پوشیده از برف است. خط الرأس کوه سفید مرز طبیعی بین منطقه درود فرامان و سر فیروز آباد ماهیدشت است. این کوه همانند کوه های دالاهو ، پراو و شاهو جزء زاگرس مرتفع می باشد . ریزابه های دامنه شمالی این کوه به رودخانه قره‌سو و ریزابه های دامنه جنوبی آن به رودخانه مرگ می ریزد   

یستون در ۳۴ درجه و ۳۵ دقیقه شمال عرضِ جغرافیایی و ۴۵ درجه و ۲۷ دقیقه شرقِ طول جغرافیایی در فاصله حدودا ۳۲ کیلومتری شرق شهر کرمانشاه قرار دارد. همچنین نام روستایی که در نزدیکی این صخره قرار دارد هم بیستون می باشد.نام پارسی باستان این کوه بَغستانَ و بگستانَ به معنی جایگاه خدایان و در نوشته های یونانی بگیستانُن می باشد.

رشته کوه پراو در حقیقت امتداد ارتفاعات الوند است که با جهت شمال غربی به طرف کوه‌های طاق بستان پیش می رود و پس از طاق بستان به طرف کردستان متمایل می گردد . این ارتفاعات سنگی و غیر مشجر بوده و دارای معابر محدود است . کوه بیستون بلندترین کوه این رشته کوه می باشد . طول رشته کوه پراو از شمال غربی تا جنوب شرقی 62 کیلومتر و عرض آن از شمال به جنوب در پهن ترین نقاط به 26 کیلومتر می رسد ‏

ارتفاعات دالاهو دارای قلل بسار بلندی است که بلندترین قله آن 2250 متر ارتفاع دارد . قسمت اعظم این ارتفاعات دارای پوشش جنگلی و مراتع سر سبز در دامنه آن می‌باشد و اکثر مدت سال به وسیله برف پوشیده شده است . این رشته کوه از یکسو بر دشت بین‌النهرین مسلط است و از سوی دیگر به جنگل های کرند و اسلام آباد دید ممتدی دارد .‏

تاریخچه اسلام آباد غرب

اسلام‌آباد در حوزه تاریخی بسیار مهم باختر كشور و در مسیر شاخه اصلی راه ابریشم و در مصب حوزه بزرگ راه بین‌النهرین ، آسیای صغیر و دریای مدیترانه و تمدن بزرگ مصر و فلسطین قرار دارد. در دوره های باستانی و به‌ویژه در دوره ساسانی همدان،‌ كرمانشاه و تیسفون سه شهر بزرگ و شاخص بر سر راه ابریشم بوده‌اند و تیسفون كانون تلاقی

 تمدن‌های ایرانی و سامی ، یونانی و رومی بوده است. این منطقه و پس از آن كرمانشاه در كنار كانون قدرت حكومت‌های ایران بوده و علاوه بر اهمیت سیاسی و استراتژیك، حوزه مبادله‌فرهنگ و آثار تمدنی نیز محسوب می‌شده است. بر سر راه ابریشم تمام نقاط زیستی متأثر از نقش بین‌آلمللی این شاهراه ارتباطی بوده‌اند. یكی از مختصات مهم راه وجود منزلگاه‌های متعدد در فواصل منظم بود. در فاصله همدان تا كرمانشاه شهرهای اسدآباد ، كنگاور ، صحنه و بیستون همگی در فواصل شش فرسنگ یا یك منزلگاه از یك‌دیگر قرار دارند . بعد از كرمانشاه نیز ماهیدشت (كاروانسرای رباط) ، اسلام‌آباد ، كرند ، سر پل ذهاب و قصر شیرین فاصله‌ای نزدیك به یك منزلگاه دارند .اما دو منزلگاه یعنی دوازده فرسنگ نیز معنی خاصی دارد. چاپارها در یك روز دو منزل را طی می‌كرده‌اند. اسلام‌آباد دو منزل از كرمانشاه فاصله دارد بنابراین هم چاپارخانه‌ و هم محل توقف و منزلگاه بوده‌ است. شهرستان اسلام آباد غرب از وضع اقتصادی نسبتا خوبی برخوردار بوده و پایه های اقتصادی آن بر كشاورزی، باغ‌داری، پرورش دام و طیور استوار شده است. صنایع فلزی كرند اسلام آباد هم اكنون نیز اهمیت فراوان دارد. اسلحه شكاری، خودكار قفل و چاقو و تخت‌خواب و وسایل آشپزخانه از صنایع دستی مردم این منطقه به شمار می‌آیند. مكان‌های تایخی و دیدنی شهرستان اسلام آباد غرب را طاق گرا در جاده قدیمی ابریشم در شهر اسلام آباد، قلعه زرده در 12 كیلومتری شمال باختر ریجاب، قلعه ژیان رد اسلام آباد، قلعه یزدگردی در 12 كیلومتری شمال باختر ریجاب، كاروان‌سرای صفوی‌در 70 كیلومتری باختر كرمانشاه، مسجد ریجاب در ریجاب و مقبره ابودجاجه در ریجاب تشكیل می دهند.

مکان های دیدنی و تاریخی

مكان‌های تایخی و دیدنی شهرستان اسلام آباد غرب را طاق گرا در جاده قدیمی ابریشم در شهر اسلام آباد، قلعه زرده در 12 كیلومتری شمال باختر ریجاب، قلعه ژیان رد اسلام آباد، قلعه یزدگردی در 12 كیلومتری شمال باختر ریجاب، كاروان‌سرای صفوی‌در 70 كیلومتری باختر كرمانشاه، مسجد ریجاب در ریجاب و مقبره ابودجاجه در ریجاب تشكیل می دهند. 

صنایع و معادن

صنایع مشتمل بر صنایع دستی و صنایع كارخانه ای است و معادن سنگ مرمر، سنگ لاشه، مارن و دولومیت در شهرستان اسلام آباد مورد بهره برداری قرار می گیرد.  

کشاورزی و دام داری

آب كشاورزی شهرستان از رودها و چاه‌ها فراهم می شود و گوناگونی محصولاتی چون گندم، جو، بنشن، گیاهان‌علوفه‌ای، تره بار، سیب، گلابی، به، انار، انجیر،‌ انگور، زردآلو، و بادام نشان از رونق كشاورزی در منطقه دارد. كشاورزی در شهرستان اسلام آباد سنتی و نوع كشتی آبی و دیمی است. باغ‌داری نیز رواج زیادی داشته و محصولات آن از جمله صادرات این شهرستان محسوب می‌شود. دام‌داری با شیوه سنتی در این شهرستان رواج دارد و شامل پرورش بیش ازنیم میلیون راس دام و فرآورده های آن به مقدار قابل ملاحظه ای صادرمی‌شود. پرورش طیور به دو روش صنعتی به میزان 70 درصد و سنتی به میزان 30 درصد صورت می گیرد كه بیش تر به مصارف داخلی می رسد. صادرات اسلام آباد غرب شامل محصولاتی چون گندم، جو، بنشن، تره بار، گردو، بادام و فرآورده های دامی و قالی می‌شود.  

مشخصات جغرافیایی

شهرستان اسلام آباد غرب از شمال به شهرستان جوانرود، از خاور به شهرستان كرمانشاه، از جنوب به شهرستان شیروان و از باختر به شهرستان های سر پل ذهاب و گیلان غرب محدود می‌شود. رودخانه‌های كرند و زیمكان از مهم ترین رودخانه‌های این شهرستان می باشند. اسلام آباد غرب در درازای جغرافیایی 46 درجه و 31 دقیقه و در پهنای جغرافیایی 34 درجه و 6 دقیقه و در بلندی 1335 متری از سطح دریا، در 65 كیلومتری جنوب باختری كرمانشاه و در مسیر راه كرمانشاه – خسروی قرار دارد. رود دایمی راوند از میان شهر اسلام آباد غرب می گذرد. آب و هوای این شهرستان معتدل و نیمه خشك و بارندگی سالانه به طور متوسط 441 میلی‌متر است. در سرشماری سال 1375 شهرستان اسلام آباد غرب 215392 نفر و شهر اسلام آباد غرب 81614 نفر جمعیت داشته است.مسیرهای دسترسی به‌این منطقه عبارت است از:
- راه اصلی به سوی شمال خاوری تا شهر كرمانشاه به درازای 65 كیلومتر
- راهی تا مركز شهرستان ایلام به درازای 130 كیلومتر
- راهی تا پل دختر به درازای 148 كیلومتر
- راهی تا قصر شیرین به درازای 112 كیلومتر
اسلام آباد به علت‌‌قرار داشتن بر سر راه اصلی مركز ایران، مرز عراق، و مسیر ارتباطی كرمانشاه – قصر شیرین – خسروی (در كنار مرز) از اهمیتی ویژه ای برخوردار است. 

وجه تسمیه و پیشینه تاریخی

اسلام آباد غرب نخست «مندلی» نامیده می شد که پس از حمله عرب ها، یكی از سرداران عرب به عمران و آبادی آن پرداخت و به مرور زمان به شهر «هارون آباد» شهره گردید. در سال 1309 هجری شمسی نام شهر به «شاه آباد غرب» و در سال 1357 به «اسلام آباد غرب» تغییر داده شد. این شهر در روزگار صفویه به ویژه در زمان شاه عباس رونق یافت و كاروان سراهای بسیاری برای اقامت تجار، مسافران و زایران عتبات عالیات در آن احداث شد. بخش ماهیدشت در دوره اشكانی ها به «نیستاه» معروف و به دلیل آب و هوا و مرتع خوب، محل پرورش اسب جنگاوران اشكانی بوده است. این ناحیه در زمان صفویه «ماهیدشت» نامیده شده و كاوران‌سرای شاه عباسی در آن بنا می‌شود. بخش كرند نیز از پیشینه کهنی برخوردار است. مورخان، از ذوق فراوان صنعتگران و‌ آهنگران كرندی درعهد داریوش هخامنشی نیز یاد كرده‌اند. اسلام آباد غرب و پیرامون آن، به ‌واسطه مجاورت با تمدن‌های باستانی عیلامی، كاسی و بابلی، آثاری از بقایای این تمدن ها را، در خود جای داده است. 

منبع :
iran-travel.blogfa.com/post-278.aspx

شهرستان کَنگاور از شهرستان‌های استان کرمانشاه ایران است. مرکز این شهرستان شهر کنگاور است. این شهرستان قدیمی در کنار نیایشگاه آناهیتا ساخته شده و قدمت آن به ۱۱۲۶ سال می‌رسد. رونق این معبد در سفرنامه راه غربی ابریشم زبانزد بوده‌است. شاید یکی از عللی که معبد در اینجا ساخته شده این باشد که شهر کنگاور دارای چشمه‌های آب زیادی است.

موقعیت جغرافیایی شهرستان کنگاور

بخش بزرگی از غرب ایران را ارتفاعات بلند و به هم پیوسته زاگرس تشکیل می دهد و دشت حاصلخیز کنگاور در غرب این ارتفاعات قرار گرفته است. کنگاور در میانه راه امروزی کرمانشاه-همدان و بر سر راه تاریخی هگمتانه-تیسفون قرار گرفته است. شهرستان کنگاور به وسعت 884000متر مربع در موقعیت جغرافیایی 16و34درجه تا 39و34درجه  عرض شمالی و 34و47درجه تا 05و48درجه طول خاوری واقع گردیده است. این شهرستان در مجموع 3/5درصد از کل وسعت استان کرمانشاه را تشکیل می دهد و شرقی ترین شهرستان و دروازه ورودی استان کرمانشاه می باشد.

شهرستان کنگاور از شمال به اسدآباد ، از جنوب به نهاوند ، از مغرب به صحنه و هرسین و از مشرق به تویسرکان محدود می باشد. ارتفاع متوسط این شهرستان از سطح دریا 1500متر است. کوههایی چند نیز آن را احاطه کرده اند ، خاصه " امروله " که شکوهی چشمگیر و ستیغی پربرف دارد.

ارتفاعات زاگرس میانی ، بخش شمال و شمال غرب این دشت وسیع را دربر گرفته است. آب دشت حاصلخیز کنگاور با توجه به بارندگی های مناسب که در سفره های زمینی ذخیره می شود و یا از سرابهای فراوان این منطقه تأمین شده است که در رودخانه های خرم رود ، اسدآباد و کنگاور جریان یافته و از به هم پیوستن این رودخانه ها رود پرآب و حاصلخیز گاماسیاب تشکیل می گردد. این سراب ها و رودخانه های اطراف کنگاور در برپایی و استقرار تمدن های این منطقه نقش اساسی داشته است.

وجه تسمیه کنگاور
 وجه تسمیه کنگاور در پرده ای از ابهام قرار دارد اما اگر «کان گوهر» عبارتی باشد که واژه ی « کنگاور » از آن پدید آمده باشد اشارتی دارد ظریف و لطیف به توانمندی های بالقوه ی این منطقه از ایران ؛ از نیروی سخت کوش و فهیم انسانی گرفته تا آب ، خاک ، هوا ، معادن و امثالهم و اگر « گنگ ور » (صاحب گنگ - گنگ:رودی پر آب در هندوستان) آن عبارت اولیه ای باشد که واژه ی « کنگاور » نمود امروزی آن است ، اشاره به اهمیت منابع آبی این سرزمین دارد . جالب آن که معبد آناهیتا هم به افتخار فرشته آب و باران در این خطه برپا شده بود. شاید هم بتوان شجاعت و «جنگاور»ی مردم منطقه در طول تاریخ در برابر مهاجمان را به عنوان ریشه ی واژه ی « کنگاور » در نظر گرفت و شایدهای دیگر ... 
     ایزیدور خاراکسی جغرافیانویس یونانی برای اولین بار در سال 37 میلادی از کنگاور عبور کرده و از این شهر به نام کنکوبار یاد کرده است. وی از وجود معبدی در این شهر برای نیایش الهه آرتیمیس(آرتمیس) خبر داده است.

پیشینه ی تاریخی (تاریخچه) کنگاور
 فرهنگ و تمدن هشت هزار ساله ی منطقه ی کنگاور جزئی ارزشمند از فرهنگ و تمدن ایران است که بررسی دقیق و عالمانه ی آن می تواند تصویر کامل تری از فرهنگ و تمدن ایران در قرون گذشته ارائه دهد .
چنانکه از تحقیقات عرضه شده در کتاب « ایرانشهر » بر می آید کنگاور یا « کنکور » در عصر ساسانی جزئی از استان « ماه » بوده است و صد البته آبادان . پیش از عـــــهد ساسانی هم کنگاور آبـــــاد بوده است و این مطلبی است کــــــه دیرینه شناسی « تپه های گودین » و کاوش « معبد آناهیتا » گواه آن است.

بی شک نزدیکی کنگاور به « هگمتانه » مرکز حکومت ماد و نیز قرار داشتن آن بر سر شاهراه ارتباطی هگمتانه-بین النهرین در آبادانی آن تأثیر بسزایی داشته است .
     کنگاور در دوره ی اسلامی همچنان اهمیت خـــود را حفظ کرده و آبــاد مـــــاند چنان کــه می بینیم « مسیو اولیویه » جهانگرد فرانسوی هنگامی که در هشتم ژوئن سال 1796 میلادی از کنگاور دیدن می کند ، می نویسد:
((بعد از هفت ساعت راه در " کنگاور " فرود آمدیم . کنگاور دهی بسیار آباد و با جمعیت زیاد بود در مابین دره ای افتاده که آب وافری در آن جاری بود . جلگه در جانب جنوبی ده بود ، بسیار وسیع و زیاد سرسبز و آبادان بود . کنگاور که گویا همان « کونکبار » باشد که قدما متوجه شده اند چنان معلوم است که در ایام سابقه شهری عظیم بوده است . در اینجا آثار قدیمی است که گمان می کنم هیچ یک از سیاحین ذکری از آن نکرده اند . کهنه آسیایی هم  دیدم ...))

 
قدیمی ترین نوشته ای که در مورد کنگاور می توان به آن استناد نمود گزارش است کــــه از ایزیدورخاراکسی در سال 37میلادی در کتاب خــــود تحت عنوان ایستگاه های پارتیکنگاور به صورت کنکوبار (CONCOBAR) نام برده و از وجود معبد و پرستشگاهی برای الهه آرتمیس و همچنین از خزاین و نفایسی که در آن وجود داشته در مقایسه با بنای معبد همدان ( اکباتان ) سخن گفته است.

آب و هوای شهرستان کنگاور
نور دیده ی زاگرس ( کنگاور ) به واسطه ی مجالست با کوههای سرکشیده بر آسمان ، آب و هوایی خوشگوار دارد ، اگر چه گاه زمستان هایش خیلی سرد و تابستان هایش داغ می نماید. واقع شدن کنگاور در منطقه ی سرد و کوهستانی و بارش های مناسب جــــوی که به طـور متوسط 263 م.م. در سال است منبع و ذخایر آبی خوبی را برایش به ارمغان آورده است ، اگرچه گاه خشکسالی های غم انگیز ، عروس آسمان(برف) را به خانه اش نمی آورد .

آثار و ابنیه های تاریخی:
 معبد آناهیتا - گودین تپه - پل تاریخی کوچه - تپه کارخانه  - حمام های تاریخی و فرهنگی توکل ( کهنه ) ، حاج اصغرخان ، میدان ، حسن خان ، سرجوب ( بزرگ ) - معدن چلمران ( شلمران ) و خانه قدیمی غلامحسین خان ساری اصلانی - بازار قدیمی کنگاور و ...

مناطق گردشگری:
سراب های فش - کبوترلانه - ماران ( یا دهلر ) -  خرم آباد - قره گزلوی سفلی و علیا - باباعلی و چشم اندازهای رودخانه خرم رود و ...

امـاکـــن مــــــذهبی:
 امامزاده های ابراهیم (ع) - باقر ( گودین ) - سید جمال الدین ( فش ) - حسن آباد ( قارلق ) و ...

زبان و گویش:
 فارسی محلی ، لری ، کردی و ترکی ملایری (از دوره صفویه به این طرف از مردم ترک لهجه نواحی محاور نیز عده ای به کنگاور کوچ کرده اند که نتیجه درهم آمیزی این اقوام به وجود آمدن لهجه های مختلف ، قیافه های مختلف و حتی پاره ای سنت های کاملاً مشخص و مشهود است به این ترتیب که در یک ده می توان دو یا سه لهجه مختلف چون لری ، ترکی و کردی را به صورت زبان و گویش عمومی آن ده مورد بررسی قرار داد.

نژاد:
مردم کنگاور از نژاد سفید و از اقوام لر و کرد هستند. در دهکده فش عده کمی از بازماندگان ارمنی ساکنند که خود معتقدند از همراهان شیرین زن خسرو دوم ساسانی بوده و از آن زمان ساکن شده اند ، با این حال به شهادت آثار قبرستان جهودها واقع در شمال معبد ناهید و سنگ نبشته ای با کلمات منقطع و منقور بر پیشانی در نهردوله چلمران به خط عبری یهودیان نیز در کنگاور ساکن بوده اند.

دین:
 اکثر قریب به اتفاق جمعیت کنگاور را شیعه تشکیل می دهد و درصد کمی نیز از برادران و خواهران سنی مذهب اهل کردستان عراق و نیز جمعی از پیروان اهل حق هم در منطقه ساکن هستند. در گذشته انگشت شماری مسیحی و یهودی در شهرستان زندگی می کردند که به کار تجارت و طبابت می پرداختند.

غذاهای محلی:
خورش خلال بادام ، آش عباسعلی ، آش ترخینه ، آش دوغ ، آش عدس ، نوعی حلوای محلی و ...

سوغات:
 صنایع چوبی و معرق و منبت و سازهای سنتی همانند تنبور و سه تار و ... ، گلیم و ...
منبع :kangavareiha.blogspot.com

ثَلاثِ باباجانی یکی از شهرستان‌های استان کرمانشاه ایران است. این شهرستان، در سال ۱۳۸۱ به عنوان شهرستان شناخته شد. مرکز این شهرستان شهر تازه‌آباد است. ازگله دیگر شهر آن است.

به سبب سکونت سه طایفه مهم باباجانی (باباجائی / باوه‌جانی)، قبادی و ولدبیگی، نام ثلاث به این شهرستان اطلاق شده‌است.

تقسیمات کشوری
این شهرستان دو بخش، شش دهستان، دو شهر و ۲۵۲ روستا دارد و هم مرز با کشور عراق است. وسعت این شهرستان حدود 5000 کیلو متر مربع و جمعیت آن چهل و دو هزار نفر می‌باشد.

بخش مرکزی
دهستان خانه‌شور
دهستان دشت حر
دهستان زمکان
شهرها: تازه‌آباد

بخش ازگله
دهستان ازگله
دهستان جیگران
دهستان سرقلعه
شهرها: ازگله

پیشینه
در تقسیمات کشوری ۱۳۱۱ ش، نام «باباجانی کردستان» به عنوان بلوک ذکر شده‌است. در ۱۳۳۱ خ.، «بخش ثلاث» مشتمل بر دهستان‌های باباجانی، قبادی و ولدبیگی / سرقلعه ولدبیگی و ۱۰۸ آبادی، یکی از بخش‌های شهرستان کرمانشاهان در استان پنجم بود. در ۱۳۵۵ خ.، بخش باباجانی به مرکزیت آبادیِ اَزْگَله در شهرستان پاوه تشکیل شد و مشتمل بر دهستان‌های خانه‌شور، ازگله، جیگران و سرقلعه بود. در خرداد ۱۳۸۱، به موجب تصویب‌نامه هیئت وزیران، این بخش از شهرستان جوانرود جدا و شهرستان شد.

ویکیپدیا

شهرستان جَوانرود (به کردی: جوانڕۆ، Cwanrro) از شهرستان‌های استان کرمانشاه در غرب ایران است. مرکز این شهرستان شهر جوانرود (قلعه) است.این شهر در شمال غرب استان کرمانشاه واقع شده است

آب و هوای این شهر از نوع معتدل کوهستانی بوده و از مناطق خوش آب و هوای استان کرمانشاه به شمار می‌رود. شهر جوانرود در داخل یک دره واقع شده است و کوهستانی می‌باشد به طوری که کوه شاهو به صورت دیواره‌ای در حدود 4 کیلومتری شمال آن قرار گرفته است از مناطق تفریحی این شهر می‌توان پارک هلانیه را نام برد که در شمال این شهر واقع شده اشت

زبان مردم جوانرود یکی از شاخه‌های زبان کردی سورانی به اسم جافی است و مذهب مردم جوانرود سنی شافعی است.

بازارچهٔ مرزی شهر اصلی ترین منبع در آمد‌های مردم این شهر است. از دیگر منابع درآمد مردم این دیار کشاورزی، دامداری و ارایه خدمات شهری است.

تقسیمات کشوری
بخش مرکزی
دهستان پلنگانه
دهستان بازان
شهرها: جوانرود

ویکیپدیا