يکي از کهن ترين سکونتگاه هاي بشر در منطقه کرمانشاه غار دو اشکفت در نزديکي طاق بستان است. اين مکان باستاني – شامل دو غار مجاور هم – در دامنه جنوبي کوه «ميوله»، در ارتفاع حدود سيصد متري از دشت و مشرف بر پارک کوهستان قرار دارد. با توجه به مطالعات باستان شناسي انجام يافته، يکي از اين دو غار (غار شرقي)، در دوره پارينه سنگي مياني محل سکونت موقت يا فصلي گروه هاي شکارورز ساکن منطقه بود.
اين گروه هاي شکارچي که احتمالاً از نوع نئاندرتال بودند با توجه به مزاياي مختلف اين مکان از جمله وجود چشمه آب دايمي در کنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دست و دسترسي نسبتاً آسان به ارتفاعات بالاتر، به طور متوالي از اين غار استفاده کرده اند. همچنين وجود يک برون زد زمين شناسي از جنس راديو لاريت در نزديک غار، امکان ساخت ابزار سنگي را در محل فراهم مي کرده است.
به طوري که اکثر ابزارهاي سنگي يافت شده در محل، از اين نوع سنگ ساخته شه است. علاوه بر اين منابع سنگ داخل دشت نيز استفاده مي کردند. براي مثال منابع سنگ تپه هاي «گاکيه» در شرق کرمانشاه که حدود دوازده کيلومتر با غار فاصله دارد، در ميان مجموع هاي يافت شده وجود دارد. ابزارهاي يافت شده در دو اشکفت اغلب از نوع خراشنده جانبي و ساير ابزارها مربوط به صنعت موستري زاگرس هستند که بين دويست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پيش ساخت آنها در زاگرس رواج داشته است. آثاري از دوره پارينه سنگي مياني در ساير غارهاي منطقه مثل غار «قبه» و پناهگاه صخره اي و رواسي در تنگه کنشت و چندين غار ديگر در بيستون نيز يافت شده است.
مطالعات انجام شده در مکان هاي پارينه سنگي مياني کرمانشاه نشان مي دهد که ساکنان اين غارها بيشتر به شکار بز کوهي، ميش وحشي، گورخر و اسب وحشي مي پرداختند. البته حيوانات ديگر مثل مارال، گاو وحشي، غزال و گراز نيز شکار مي شدند.
غار پرآو